martes, octubre 31, 2006

Plato del Día

Deben llevar décadas juntos. Juntos trabajando día a día, comunicados sólo por un ventanuco por donde él pide y ella entrega. Sin pausa. Todo está en su punto. En sus ojos hay rutina, resignación, probablemente están hartos de pasarse casi todo el día encerrados en ese pequeño local donde todos vamos con prisas aunque con ese cariño que se coge a quien te da de comer a buen precio y con sabrosura y educación, amabilidad sin servilismo y alguna broma ocasional, no siempre afortunada pero jamás indecente. Nunca les he visto cruzarse más palabras que los pedidos. Bien es cierto que nunca he estado más de diez o quince minutos, y el día es muy largo, pero juraría que no hablan mucho entre ellos. Supongo que asuntos domésticos (aparte de laborales, evidentemente).

Son un matrimonio como tantos, de mediana edad. El un tipo corriente, a veces atractivo. Ella bastante poco agraciada, con una actitud al límite de la desgana, pero siempre al límite. Si no fuera por esa mirada triste parecería un robot, siempre trabajando, siempre teniendo las tareas listas a tiempo.Va suavemente maquillada, imagino que piensa que no tiene mucho partido que sacarse, pero ahí está, y tal vez a todos nos resulte más agradable ver que se ocupa de su presencia sin estridencias, con cierta elegancia ajada. Sus ojos están pintados de melancolía. Es posible que ella soñara con haber tenido una vida más cómoda. Y que se maldiga cada mañana mientras se maquilla (suave, discretamente) por no haber intentado cambiarla. También puede ser que esté contenta porque con un pequeño negocio han podido sacar adelante a tres hijos y llevar una vida sin estrecheces, y eso le da fuerzas para abrir cada dia docenas de panes y rellenarlos de lo que más nos gusta.


Tras varios años desayunando allí, hoy ha ocurrido algo. Ella sacaba un plato con una (deliciosa) tortilla de patatas por el ventanuco, y él sin darse cuenta ponía a la vez un plato sucio para que ella lo limpiara. Los platos chocaron suavemente y ambos hicieron un pequeño gesto de sorpresa, se agacharon ligeramente e intercambiaron una minúscula sonrisa, una ténue mirada cómplice. Acto seguido ella volvió a sus panes y él a sus cafés.

No sé nada de sus vidas. Lo mismo se detestan o incluso odian, lo mismo se soportan resignadamente, lo mismo se aman como el primer día, si es que ese primer día hubo amor. Me gusta imaginar vidas ajenas, así que todo lo que cuento es simplemente una fantasía. Y esta mañana me he emocionado pensando que al chocar esos dos platos, algo dentro de ellos se ha estremecido, y ella se ha sentido tan nerviosa, tan excitada como cuando él la invitó por primera vez a bailar.

Escuchando "Blue is the Colour", de The Beautiful South (Go!, 1996)

PD: Señor Blogger, por qué no me dejas poner fotos ultimamente???

viernes, octubre 27, 2006

Como una Alcachofa

My heart is like an artichoke
I eat petals myself one by one
Until I feel enough
Until I lose to laugh
When I end to eat the last one
I will tear my drops
I will lose my lips
Though I can't stop plucking off
I can't see my core
I keep asking for you more and more
Can you peel my petals one by one?
Your hands are like a rusty knife
Are you gonna keep on peeling me?
Are you gonna keep on peeling me?
Are you gonna keep on peeling me?
What am I gonna be on the pan?
Will I be burnt black?
Can you squeeze a lemon on me?
A lemon on me?
Baby, baby, everything you wanna feel
Baby, baby, everything you wanna taste
Baby, baby, everything you wanna feel
Baby, baby, everything you wanna taste.

"Artichoke", Cibo Matto (Warner, 1996)

jueves, octubre 26, 2006

The Reality of my Surroundings

Hoy los he visto. Había oido y leido sobre ellos, visto en reportajes de Tv, pero nunca lo había presenciado en vivo. Me he sentido como cayendo de un guindo, supongo que en mi vida sin lujos pero medianamente acomodada no encaja que dos manzanas mas arriba haya gente que vive así. Eso sólo podía verse en las grandes ciudades despersonalizadas, simbolos del capitalismo más brutal, o en suburbios donde se vive en condiciones de penuria económica, moral, cultural, y todo eso que ya sabemos. Pero no. En una ciudad-pueblo grandota como esta, en un barrio corriente pero céntrico también hay gente que pasa mucha hambre. Iba yo tan campante, haciendo mis cálculos para llegar más o menos entero a fin de mes a un supermercado de esos de descuento que cada vez están más presentes en todas las ciudades, y en la puerta, apostados junto a los contenedores de basura, un grupo de personas esperando a recoger lo que desecharan los del super. Tranquilos, pacientes, resignados. Siempre se ha visto a algún mendigo de los de toda la vida rebuscando en la basura, durmiendo en los cajeros de bancos, pero ellos eran muy diferentes. Vestidos con ropa sencilla pero limpia, inmigrantes probablemente con sus alquileres asfixiantes y sus trabajos en negro de jornadas extenuantes. Intentando sobrevivir dignamente a base de lo que a nosotros nos sobra.

Y yo había ido a por toppings de frutos secos para ensalada.

Suena "Between Tides", de Roger Eno (All Saints, 1992)

lunes, octubre 23, 2006

Bright Side

Hablaba yo hoy con una amiga (si, tú) sobre los picos y los abismos. Una charlita breve (que se merece una segunda parte fuera del trabajo y las interrupciones) pero jugosa. Yo he pasado, y seguramente seguiré pasando por rachas de verlo todo negro, imposible, inabarcable, inalcanzable, insoportable y cualquier otra cosa negativa aunque no empiece por "in". Pero "in"-cluso en esos momentos he conseguido ver que todo es tan terrible como uno se lo quiera figurar. A veces ayuda pensar eso, y a veces se sigue estancado en el mismo malestar. Total, en un momento dado llega un pico de euforia, todo es maravilloso y te vas a comer el mundo con salsa Tártara, por lo menos. Y luego vuelta al abismo. Y el ombligo (el propio, claro) se convierte en el eje fundamental de tu vida. Si alguien te dice o a tí se te ocurre que hay gente que está peor, tú piensas que TÚ estás mal y eso es lo que te importa a tí, oh TÚ.

Pero hay que rendirse a la evidencia: vivimos en una parte del privilegiada del mundo. Salvo que haya una enfermedad incurable o curable con dificultad por medio, qué hay que nos pueda hundir? Problemas de €, laborales, afectivos....todos son importantes, por supuesto, pero seguro que todos tenemos una mano o un hombro o una oreja (incluso un bolsillo) al que pedir ayuda, igual que nosotros ayudaremos más de una vez a alguien. El problema más tormentoso es el emocional, sin duda. No me ama, me ama demasiado, yo no sé cómo amar, yo amo pero no me siento bastante correspondido, no me atrevo a separarme, no se atreve a dejarme, no hablamos, hablamos demasiado, no me pone, no me satisface, no doy la talla, se fija en otras personas, es más inteligente, más simple, más caliente, más indiferente.....todo es un problema. Y digo yo, humildemente....no será que tenemos puesto el candado y no queremos recordar la clave para abrirlo? Seguro que detrás de la puerta está la solución. Aquí dentro.

...

Creo que me he liado un poco, las ideas fluyen tan deprisa que a veces son difíciles de moldear. Pero creo que TÚ sabes que qué me refiero. Y TÚ también. TÚ, no te escondas, también hablo contigo. TÚ sonries? Estos TÚ's son YO? Cuantos YO's tienes TÚ?

"When all the Doors are Open Wide
I'll be Yours, Baby You'll be Mine
So Close Your Eyes, and Kiss this Guy
The Door is Open, Won't you Come Inside?"

Cómo me gustan Thompson Twins. Los escucho aquí, en mi cabeza. Detrás de alguna Puerta.

viernes, octubre 20, 2006

Doppleganger

Deshacerse de ese doble malvado que todos supuestamente tenemos y que nos pone la zancadilla a cada paso que damos no es tarea fácil. Lo que sí es fácil es engordarlo cada día con miedos, manías, complejos, culpas, y toda clase de actitudes negativas. Hacerlo más y más fuerte. Y entregarle las riendas, por pura comodidad. Asumir el papel de víctima de las circunstancias, es lo más sencillo del mundo. Aprovechas para echar la culpa de todo a quien no la tiene (padres, profesores, compañeros, amigos, amores, sociedad, gobierno, dioses ...y monstruos), y la parte más incómoda, si es que llega, es comprender que no existe esa culpa, y toca pasar a la acción. En ese momento comienza una encarnizada lucha con el Fantasma, que lleva eones de ventaja y es capaz de anticiparse a tus golpes y devolverlos más fuertes.

Esta vez creo que mis armas disparan con más tranquilidad pero con más puntería. Y tengo un inmenso privilegio al contar con el patrón de un barco que ha decidido no dejarme en tierra, por más veces que se lo he pedido sin decírselo. También tengo una inapreciable (y jamás suficientemente agradecida) ayuda en forma de pescado azul. A Stanley Kubrick pongo por testigo de que no volveré a dejar que me maneje el Fantasma. Y si el Fantasma me dice que francamente le importa un bledo, le haré un corte de mangas y volveremos a empezar.


Dicen que si te encuentras con tu doppleganger cara a cara mueres. Aunque si estás preparado para lo que vas a encontrar, lo mismo en vez de acabar con él o morir en el intento, se puede uno acostumbrar a tenerlo ahí, y torearlo, jugar con él (y dejar que él siga jugando contigo, dejandole claro siempre quién tiene el mando), y echar juntos unas risas ...o unas lágrimas.

Música para exorcizar: "Sparrows", de Joseph Schwantner (Naxos, 2004)

miércoles, octubre 18, 2006

La única diferencia entre martirio y suicidio es el despliegue informativo



Buen título, verdad? Llevo unos meses absolutamente encantado con Panic! at the Disco, un cuarteto de Las Vegas de los que llevaba tiempo oyendo hablar pero en principio no me había interesado para nada en conocer. Un día pillé en la tele su video más famoso "I Write Sins, Not Tragedies" (merecidísimo ganador en la ultima edición de los premios MTV), y me dejó gratamente sorprendido. Teniendo en cuenta que están en el saco de los grupos emo-punk (Green Day, Fall Out Boy, AFI, Rancid...), algo no cuadraba. Una imagen elegante (un sugerente combinado entre glam, gótico y dandy, nada de tatuajes ni estética deportiva...y vaya vaya con el cantante y ese par de ojos), una canción poderosa, contundente, con la necesaria urgencia punk pero mucho más barroca en producción, en letra, en melodía. Y el video, deslumbrante. Poco después se editó el álbum, "A Fever You Can't Sweat Out". Yo tardé un poco en hincarle el diente, no pensaba que me interesaran más allá de ese single. Cielo santo, no dejo de escucharlo desde entonces. Un disco arriesgado, ambicioso, que demuestra que estos jovencísimos han crecido escuchando muchas músicas y han sabido aprovecharlas todas. Bajo el consabido emopunk, un colchón tejido con new wave (la clásica: Duran, Talking Heads, Clash...y la actual: Franz Ferdinand, Killers, Interpol), ecos de cabaret y circo, guiños electrónicos, cierta histeria sinfónica (Queen?)...si, un cocktail peligroso, que podía haber resultado ridículo y roza lo sublime. Un gran debut.

Asi que, queridos lectores (pocos pero selectos), probad delicias con títulos tan sugerentes como "Lying Is The Most Fun A Girl Can Have Without Taking Her Clothes Off" (otro video excelente), "But It's Better If You Do" (mejor video aún, como una colaboración entre Kubrick y Bob Fosse), "There's A Good Reason These tables Are Numbered, Honey.You Just Haven't Thought Of It Yet", "Nails For Breakfast, Tacks For Snacks", y por supuesto el tema estrella, "I Write Sins, Not Tragedies". Lo mismo no os gustan, pero no podréis negar que son muy especiales. A mi me tienen enganchado. Pensaba que se me pasaría pronto, pero ya lo dicen ellos, son como una fiebre que I can't sweat out :)

Escuchando "The Only Difference Between Martyrdom And Suicide Is The Press Coverage (Tommy Sunshine Remix)" (Warner, 2006)

lunes, octubre 16, 2006

A.F.I.

...es más o menos como tener un volcán dentro.

domingo, octubre 15, 2006

Justify my Blog

Wanting,
Needing,
Waiting....for you
To Justify my Blog.

sábado, octubre 14, 2006

La noche y el momento

Una noche llena de palabras.
Una noche llena de verdades.
Una noche desnuda.
Una noche necesaria.

Un dia lleno de alegría.
Un dia lleno de incertidumbre.
Un dia largo.
Un dia ojeroso.

...azeredne es onimac lEl camino se endereza...


Escuchándome. Escuchándole.

viernes, octubre 13, 2006

Psychocleaner


Asi como los teléfonos que empiezan por 555 y que siempre se hace ruido al sorber la bebida o la sopa, entre otras, dos de las imágenes recurrentes que siempre me han llamado la atención en las películas son que cuando una mujer sufre una agresión sexual o se arrepiente de haber estado con alguien que no debía después se ducha frotándose todo el cuerpo con una fuerza y una rabia infinitas, tratando de eliminar todo rastro del otro. Esto no sé si será algo que se haga en la realidad, por suerte nunca he tenido a quién preguntarselo (o eso creo...) Y la otra es que después de recibir una mala noticia (un fallecimiento, una enfermedad, unos cuernos), se ponen a limpiar la casa a lo bestia. Esto no me es del todo ajeno. tengo tendencia a pasar mi tiempo libre limpiando la casa, y nunca parece limpia. Y yo no soy lo que se pueda llamar un maniático del orden ni la limpieza (nada más lejos), pero el caso es que en vez de irme a la playa o a pasear o de cañas en un radiante dia, necesito ponerme a limpiar, ordenar, arreglar....pero nunca queda limpio, ordenado ni arreglado. Al menos no es para no afrontar una mala noticia. En todo caso, un malestar permanente. Creo que lo que no consigo es limpiar ni ordenar el interior, y lo camuflo con que tengo que afanarme en el exterior.

Hace falta añadir que hoy hacía un dia de playa estupendo?

Limpieza de casa, limpieza de karma.

Suena "Housewives Hooked On Heroin", de No-Man (3rd Stone, 1996)

domingo, octubre 08, 2006

Angel Made in Heaven

Amistad. Confidencias. Miradas. Complicidad. Confesiones. Análisis. Susurros. Sonrisas. Carcajadas. Comodidad. Sencillez. Preguntas. Respuestas. Calor. Gratitud. Entrega. Cariño. Amor.

Deseo?

Y el Mar.

Escuchando la lavadora.

martes, octubre 03, 2006

Messed up in Blue

(1991, naidnI elttiL enO), noitasneS ylimaF luoS ed, "evaW weN" odnahcucsE

...nóisicedni éuq ,yA .emracoviuqe a érevlov o otcerroc le zev atse éregocse is és on euqrop adan euq sáM .oveun ed raznemoc y olradnased ed ratart ed azerep al a adinu ,odacoviuqe onimac le odigoc rebah ed nóicasnes ase sE. ?on néiuq a y ,oneuB. séver led ahcram adiv im adot euq ecerap em secev A